2,5 διαδηλώσεις κατά μέσο όρο την ημέρα! Όχι στο Μπαγκλαντές, ούτε στην Ουγκάντα, αλλά στη γενέτειρα της δημοκρατίας και του διαλόγου. Στο κέντρο της Αθήνας! Θλιβερός ο παραλληλισμός. Οξύμωρο το γεγονός. Στα σημεία που κάποτε οι πρόγονοι μας συζητούσαν και έλυναν διαφωνίες και διαφορές, εμείς οι σύγχρονοι διαδηλώνουμε χωρίς να έχουμε αποτέλεσμα στις συζητήσεις μας ή, ακόμα χειρότερα, χωρίς να έχουμε συζητήσει καν! "Τις πταίει"; σίγουρα όχι μόνο ένας.
Δεν φταίει μόνο το σκεπτικό του νεοέλληνα, ο οποίος καταφεύγει στην σύγκρουση χωρίς την παραμικρή σκέψη. Δε φταίει μόνο ο πολιτικός ο οποίος κυριεύεται από αλαζονεία και διαφεντεύεται από συμφέροντα. Φταίνε και οι δύο! Ποιος ζημιώνεται; Πάντως όχι ο πολιτικός. Γιατί; Διότι σε κάθε διαδήλωση, αναπόφευκτα πλήττονται και άλλοι πολίτες, πλην της ομάδας που διαδηλώνει. Συνέπεια αυτού είναι η εναντίωση της μιας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη. Με απλά λόγια: ο άνθρωπος που θέλει να πάει στη δουλειά του, εκείνη τη στιγμή δε θα βρίσει τον πολιτικό αλλά αυτόν που τον εμποδίζει να πάει στη δουλειά του. Η κατάσταση αυτή βολεύει μόνο έναν. Τον πολιτικό.
Υ.Γ.1:
Οι διαδηλώσεις αποτέλεσαν σε πολλές περιπτώσεις στροφή της ιστορίας. Η σημασία τους τεράστια. Δεν νομίζω όμως πως θα έπρεπε να παραβλέπεται ο γόνιμος διάλογος και να
καταφεύγουμε κατευθείαν στη σύγκρουση.
Υ.Γ.2:
Και σίγουρα υπάρχει ο αντίλογος που λέει ότι οι εκπρόσωποι της κάθε κοινωνικής ομάδας είναι διεφθαρμένοι. Σε αυτόν τον αντίλογο υπάρχει μόνο μια απάντηση. Ας αλλάξουμε επιτέλους ηγεσίες σε κάθε ιεραρχία της κοινωνίας μας!!